De inhoud voor een kort verhaal komt bij mij vrijwel altijd spontaan aanwaaien. Ik zie of hoor iets om mij heen, sla het onbewust op, iets in mijn hoofd gaat ermee aan de haal en plop, ineens is er een idee. Het is dus niet een proces dat ik bewust in werking zet, het is meer iets dat mij overkomt. Nu vroeg ik mij af hoe het zou gaan als ik heel bewust zelf iets in gang zou zetten, zou er dan iets ontstaan dat beter is? Of creatiever?
Een paar weken geleden besloot ik om eens vanuit een personage te beginnen. Ik wilde een personage creëren dat opzichzelfstaand al een enorm conflict is. Lief en kwaadaardig, christelijk en duivels, iemand tot wie je je aangetrokken voelt, maar die je liever nooit had willen kennen.
Als voornaam kwam ik op Cindy. Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen associaties met een naam, maar voor mij klinkt Cindy als een snoepje, superlief, doet geen vlieg kwaad. Tegelijkertijd kan het, net als bijvoorbeeld Candy, een nepnaam zijn van een hoertje dat meisjesachtig wil over komen om klanten te scoren. En daar heb ik misschien al een mooie tegenstrijdigheid te pakken. Als achternaam koos ik voor Church, voor het kerkelijke waar ik zo’n godsgruwelijke hekel aan heb. Cindy Church. Donkerbruin haar en opvallende ogen, daar kan je altijd wel leuk mee spelen. In een bloemige zondagsjurk met bijpassende make-up zou ze er echt schattig uitzien. In het zwart, met donkerrode lippenstift en vermoeide rood uitgeslagen randen om haar ogen, is het iemand voor wie je graag weg zou rennen.
Er gingen twee of drie dagen overheen en toen voegde ik nog wat andere details toe: ouders overleden toen ze jong was, opgevangen in een weeshuis dat later was afgebrand en meerdere pleeggezinnen waar het niet zo lekker liep. Beetje cliché, maar wat horror mag wel op zijn tijd. Ze was recent verhuisd naar Amsterdam en, net als ik, opzoek naar wat fijne contacten. Daarna heb ik eigenlijk weinig meer gedaan met het verhaal, mijn vakantie naar Santorini kwam eraan en ik moest nog wat schrijfopdrachten inleveren voor de Schrijversacademie.
Toen ik na tien dagen terugkwam uit Griekenland besloot ik dat het tijd was om wat nieuwe contacten op te doen. Het voelde een beetje leeg aan thuis en tijdens mijn vakantie realiseerde ik mij ineens in wat voor een isolement ik zit. Ik praat voornamelijk online met personen die ik niet echt ken. Leuk allemaal, maar de drang om een terrasje te pakken en met een echt iemand om tafel te zitten, dat mis ik echt. Ik besloot Tinder te downloaden en hoopte dat het niet alleen maar zou gaan om romantiek of seks, maar dat je er ook iemand kon tegenkomen met wie je gewoon vriendinnen kan zijn. Ik bladerde wat rond en kreeg al vrij snel het ene vriendschapsverzoek na het andere binnen. Veel nietszeggende gesprekken en helaas weinig personen met echte diepgang. Het viel me tegen en ik besloot een kopje thee te gaan zetten. Terwijl ik aan het wachten was op de waterkoker hoorde ik mijn telefoon nog een keer zoemen. Nog een verzoek op Tinder, éne Cindy, 26 jaar oud uit Amsterdam. Jezus, dat is creepy!. Ze lijkt sprekend op hoe ik mij Cindy Church had voorgesteld. Haar tot op haar schouders, enorm opvallende blauwe ogen en bijna doorschijnende vale huid. Ik voelde mijn hart ineens in mijn keel kloppen, what de fuck. Is dit een grap ofzo? Mijn huisgenote is al een maand weg en reist nog steeds door Thailand en sindsdien is er niemand hier thuis geweest. Ben ik gehackt ofzo? De klik van de waterkoker laat mij schrikken en hoog piepgeluid ontsnapt uit mijn keel. Ik snij wat stukjes gember, pers een halve citroen uit en lepel een schep honing in mijn mok. Terwijl ik terugloop naar de woonkamer kijk ik nogmaals angstvallig naar mijn telefoon en struikel bijna over de eenhoornsloffen van Lotte, mijn huisgenote, die ik naast de bank had uitgeschopt.
Een paar minuten lang vliegen er allemaal ideeën door mijn hoofd. Zal ik Tinder gewoon verwijderen en het verhaal op mijn laptop deleten? Zal ik erop ingaan? Maar wat nou als…? Aaargh…. Ik kan soms zo gek worden van mijzelf. Uiteindelijk besluit ik om te reageren, maar meer dan een nietszeggende ‘hoi’ krijg ik er niet uit. En daarna weer paranoïde blijven staren naar het scherm. Een paar keer tussendoor pak ik de mok op, probeer een klein slokje te nemen, verbrand bijna mijn mond en zet de mok weer neer. Mijn voet is al de hele tijd aan het wiebelen en ik hoor mijzelf meerdere keren hardop ‘naja’ zeggen. Waarom kan ik zo slecht tegen zulke situaties? Zeker als ik alleen ben kan ik echt een wanhopig hoopje mens zijn. Maar ineens uit het niets weer die pling van mijn telefoon. ‘Hi Lara…’ tikt ze terug. Ook zo nietszeggend. En de bal ligt weer bij mij. Ik loop een rondje om de tafel en nog één. In de verte zie ik een paar vliegtuigen opstijgen van Schiphol. In de donkere weerspiegeling van het raam zie ik mezelf staan, balancerend op mijn tenen, dat doe ik wel vaker als ik nerveus ben.
Na een paar minuten tik ik weer wat terug en we komen onverwacht en vrij snel in een leuk gesprek terecht. Hoewel het allemaal nog steeds doodeng is, raak ik ook wel benieuwd naar die Cindy. Nog steeds denk ik dat het een grap is van iemand, maar ik besluit het een beetje mee te spelen. Tussendoor open ik het tekstfragment dat ik heb geschreven, maar ik zie verder geen rare aanknopingspunten. Wie het ook is aan de andere kant, hij of zij is wel enorm creatief. We besluiten om wat af te spreken… stom he? Waarom doe ik dit? Heel even moet ik denken aan die foute horrorfilms waar er altijd iemand een kelder inloopt terwijl ze alleen thuis zijn en er gerammel is beneden. Hoe vaak heb ik niet lopen gillen ‘doe nou niet….’. En nu toch, ik spreek af. Morgenavond om 19:00.
Ik loop dus nu naar het theehuis de Roos in het Vondelpark. Ik ben nog niet zo lang terug in Amsterdam en hier kom ik altijd met mijn schrijversgroepje bij elkaar. Bekend terrein dus. Vlak voordat ik het terras op loop haal ik nog even diep adem. Mijn hart klopt hoog in mijn keel. Ik herken haar meteen van de achterkant, ze ziet er gelukkig niet uit als de ‘evil bitch from hell’, ze heeft een mooie wollige trui aan en er ligt een bruine handtas op tafel. Ik verontschuldig me netjes en zeg dat ik best gespannen ben om zo maar met een vreemd iemand af te spreken. Ze reageert echt superlief en begripvol. We praten over allerlei onderwerpen en eigenlijk is het best gezellig. Ik kom langzaam tot rust.
Na een paar minuten kijkt ze me ineens enorm doordringend aan. ‘Maar Lara,’ en ineens voel ik haar ogen door mijn ziel branden, ‘waarom schrijf je over mij?’
Ik probeer te bewegen. Ik wil opstaan en wegrennen.
‘Je begrijpt natuurlijk ook wel dat je dat niet zomaar ongestraft kan doen?’
Ik probeer iets te zeggen maar de emotie zit te hoog. Ik kan alleen maar kijken naar het donkerkleurige potje dat ze uit haar tas haalt. Met langzame halen trekt ze een paar strepen over haar gezicht en ze begint woorden uit te spreken in een taal die ik niet ken. Het klinkt als een oude vergeten taal en ik voel mijn handen verkrampen, alsof ik langzaam word opgezogen. Het theehuis vervaagt en ik zie Cindy langzaam van positie veranderen, alsof ze nu boven me hangt en naar me kijkt. Ze ziet er niet meer zo lief uit en met een bijna satanische lach op haar gezicht mompelt ze: ‘Nu weet jij hoe het is om opgesloten te zitten in een boek’. Het is bijna helemaal donker, in de verte zie ik nog vaag het licht van het tafellicht bij het theehuis. De muur waar ik tegenaan probeer te duwen om hieruit te komen ruikt muffig. Er staat een groot woord op dat ik van deze afstand niet goed kan lezen, ik sta te dichtbij, maar ik kan niet achteruit. Letter voor letter neem ik het woord in mij op. E P I L O O G. Een fel licht komt dichterbij, een groot vuur, een enorme aansteker. De bladzijde waarop ik leef wordt aangestoken en ik voel de letters van mijn bestaan langzaam opgaan in een pijnlijke rook.
Foto door Joy Marino via Pexels
Goed gedaan Lara, het is erg origineel en leest lekker weg.
Spannend en meeslepend. Goed gedaan. Persoonlijk zou ik “naar mij kijkt” veranderen in “op mij neerkijkt”en ik mij ineen voel krimpen onder haar blik.
Maar dat is persoonlijk.
Bedankt voor deze nieuwe uitdaging.
Origineel! Ik was helemaal mee in het verhaal. Ik wil weten hoe het verder gaat… 😉